اشعار سید جواد میرصفی

خراب دولت آنم که نگذارد در آید بوش
که با  هر گند نو بر گند کهنه می نهد سر پوش

به هر انگشت در هر آستینش خفته صد سیفون
که فوری می کشد سیفونش را ، یک آب هم بر روش

اگر آرد ز عثمانی دو کشتی کود انسانی
الا ای تپه های خاک پاکم وا کنید آغوش

سلوک ویژه خواری را مقاماتی ست پیچیده ؟!
که افشا کردنش ذهن شما را  می کند مغشوش

برادرهای ایمانی فقط یک شمه از آنرا
اگر رو کردم  انصافا ، سریعا بگذرید از روش

در این مسلک مقام فقر را دریابد آن رندی
که چاه نفت را بالا کشد،  لاجرعه چون دمنوش

تصور کن اگر حتی تصور کردنش سخت است
که در آید صدای داریوش از سی دی گوگوش

خش افتاده ست بر اعصاب ما از یاوه گویی ها
که طبل وعده های پوچ و خالی می خراشد گوش

اگر که شیر ، در علم لغت دارد سه تا معنا
نمی یابم چرا پس من سه تا معنا برای موش

الا ای واضعان لفظ و معنا خواهشم این است
که دست و پا کنید اینک دو تا معنا برای موش

یکی آن گرگ خوش خنده که می پوشد لباس میش
یکی هم آن خر گاوی که هی رم می کند یابوش

نمی دانم چه باید کرد دیوی درونم را :
که می گوید وطن خالی ست از مشتی وطن نفروش!

بس است این نا امیدی، شاعر مزدور امیدت کو؟!
خفه لطفن ، پلیز شات آپ ، اُسکت ، زر نزن ،  خاموش...

هلا! در این کران  فقط به حر، امان نمی رسد
که در کنار او به هیچ کس زیان نمی رسد

بهشت، خیمه ی عزای اوست این حقیقتی ست
که باورش به ذهن کوچک گمان نمی رسد

شروع شورش غمش ز شور اشک آدم ست
به درک گریه بر مصیبتش زمان نمی رسد

فلک! به گوش خود بخوان که ضجه ی زمینیان
به های های ناله فرشتگان نمی رسد 

به نون و القلم ، قسم ، به آن شعر محتشم
قصيده  بی سرودن از غمش به آن نمی رسد

به خيمه ها نمی رسید کاش پای ذوالجناح
که خیری از رسیدنش به کودکان نمی رسد

که دیده است خون به دل کنند مشک تشنه را؟!
که هیچ میزبان چنین به میهمان نمی رسد

رباب را سه شعبه ذره ذره ذره آب کرد!
مگر که تیرت ای اجل به ناگهان نمی رسد ؟!

حسین داده  بود جان کنار جسم اکبرش
که شمر می رسد به سر ، ولی به جان نمی رسد

کشید خنجر از غلاف و روی سینه اش نشست
به حیرتم  چرا عذاب از آسمان نمی رسد؟!...

به سر رسید قصه ، روضه خوان چه می شود بگو
که هیچ چیز دست کم به ساربان نمی رسد

حکایتی ست خلوت  تنور با سر حسین
ولی به بزم  بوسه های  خیزران نمی رسد

چقدر زجر می کشند کودکان عمو که نیست
که رفته است دست او به کاروان نمی رسد

رسید کاروان به شام، خوب گوش کن یزید
صداي ناله و صداي الامان نمی رسد

چنان بر اوج نیزه ها حماسه ساخت از بلا 
که هر چه می دود به سوی او ،جهان، نمی رسد

صلات ظهر خون به حق  اقامه بست آنچنان
که تا ابد به گَرد سجده اش اذان نمی رسد!

اعوذ بالبلا ، هميشگي ست کربلا ، مگو
که گاه ابتلا و وقت امتحان نمي رسد
::
رسیده  او به ما ولی نمی رسیم ما به او !
اگر که مرد بیقرار داستان نمی رسد
 

 

لکنت معلم زبان فارسي ،

وقت استرس گرفتن از شنيدن صداي گاو و گوسفند
در سکوت بچه ها!

حسرت و حسادت معاون و مدير مدرسه
به بد دهاني دبير بي رياي دين و زندگي!

چهره ي شکسته ی دبير ورزشي که دايما خمار بود!

ناله کردن معلم حساب و جبر
از فشار روزگار مثل قبر
خلق و خوي وحشي دبير زيست

گاه گاه
تنگ مي شود دلم
براي روزهاي پر تناقضي که نيست

مي شود دوباره ، روي تخته ي سياه

با گچ سپيد ،شعرهاي م. اميد را نوشت؟!

يا که در رديف آخر کلاس

بي حواس بي حواس
پشت ميز خسته ي کنار پنجره نشست و
قاه قاه

به ياد خنده هاي روزهاي مدرسه گريست؟!

 

شکسته اند قلم ها و بسته اند دهان ها
نشسته اند قدم ها و خسته اند توان ها

نبرده راه به جایی خیال از تو سرودن
چه ساکنند زمان ها، چه الکنند زبان ها

چه حاجتی به بیان است آنچه را که عیان است
که شرح عمر کمت نیست در توان بیان ها

کم از شکوه تو گفتند راویان احادیث
نشسته داغ عظیمی میان سینه ی آنها

کسی که حرز تو را بسته است بر سر بازو
کشیده خط سیاهی به دور خط و نشان ها

یکی ست لطف و عتابت هر آن که دور شد از تو
چشیده است بلاها و دیده است زیان ها

تویی که مرجع حل المسائل است نگاهت
به ما نگاه بیانداز در هجوم گمان ها

همیشه قصهی تو میخ ورد گریز به گودال
درست لحظه ی آخر بریده است امان ها

رضا شده ست علی اکبر و شدی تو حسینش
عوض شده ست فقط جای پیرها و جوان ها

دوباره راهی مشهد شدیم و توشه ی ما شد
پر از عریضه ی حاجت شبیه نامه رسان ها

غریب زاده! قریبِ به اتفاق سپردند
که حاجت از تو بخواهیم ای امام جوان ها!

زیرتا روی قهوه خانه ی ما
چیزهایی خفن شده جاساز
چیزهایی خفن که با آنها
پدرم داشت دعوی اعجاز

عید آن سال، قهوه خانه ی ما
شاهد اتفاق تلخی بود
پدرم سنگ کوب کرد از بس
توی چایش نبات و تلخی بود

پدرم ذره ذره هر چه که داشت
ریخت در شیشه ی سرنگ آرام
سال هفتاد و هشت زندن رفت
سال هشتاد و هشت شد اعدام

پدرم کنج جوب کوچه ی مان
بی نیاز از تمام لغزش ها
جلبکی بود و لای روبی شد
در سرآغاز فصل رویش ها

توی بند خراب ساقی ها
پدرم اعتبار زندان بود
پدر لات من به تنهایی
ادبیات چاله میدان بود

در آستانش شمس می آید به استقبال
ماه و زمین و زهره و ناهید در دنبال

سردرگریبانند ارباب قلم, آری
 تاریخ حق دارد اگر باشد پریشان حال

تا ابتدای جاده ی قدرش نخواهد رفت
هر قدر باشد ذهن جولان دیده و سیال

گر کعبه شد کعبه  به روی او تبسم کرد

عشق یدالله است شرط صحت اعمال

هر کس هواخواه علی باشد فرود آید
بر دامگاه شانه ی او طایر اقبال

جهل عرب راز ولایت را ز خاطر  برد
زنده به گور اسلام را دیدیم چندین سال

می گفت جا دارد اگر جان بسپرد اسلام
وقتی درآوردند از پای زنی خلخال

نقشی نمی بست آه بر آیینه ی عدلش
تنها شنید  آه دلش را شمع بیت المال

فرق زبیر و مالک است افتادگی در عشق
در فتنه می گردد سره از ناسره غربال

برگشت تیغ صبر مالک در نیام آرام
راهی نبود از خشم او تا خیمه ی دجال

دار مکافات است دنیا بی علی مردم!
خرما فروش کوفه را این بود استدلال

در پنجه اش حق بود چونان موم و می فرمود:
انظر الی ما قال ، لا تنظر الی من قال

در وصف او بهتر که خاموشی بگیرد عقل
شاید خدا باشد چه می گویم زبانم لال

فزت و رب الکعبه ، تسلیما لامرک بود
فرقی ندارد  سجده در محراب یا گودال

 

برایت روضه می خوانم ولی از سر نخواهم گفت

هراس خنجر و آرامش حنجر نخواهم گفت

از اندوه نگاه آخر خواهر نخواهم گفت

از آغوش تنور گرم خاکستر نخواهم گفت

از این که ساختی بر نیزه ها منبر نه ... خواهم گفت

از آن بزم شراب و سکر زجر آور نخواهم گفت

*

همین جا عهد می بندم که تا جان در بدن دارم